5

Na zes zakken chips, drie flessen wijn en twee uur verhitte discussie waren we zowel stomdronken als een eind op dreef met De Lijst. En van een loopje naar het postkantoor was voorlopig geen sprake.

‘Oké, oké, oké, we nemen hem nog één keer door.’ Matthew hield het laatste servetje omhoog dat nog niet vol gekladderd was met punten voor mijn to do-lijst die we hadden afgekeurd. De definitieve top tien van dingen die ik moest doen voordat ik mezelf tot een echte single kon uitroepen. Ik wist nog steeds niet zeker waarom Emelie dacht dat leren goochelen me tot een succesvollere single zou maken, maar goed, ze deden hun best. Matthew schraapte zijn keel en begon met enig ceremonieel. ‘Nummer één, een make-over.’

‘Geen make-over,’ viel Emelie ons in de rede. ‘Het moet een volledige metamorfose worden. Ander haar, andere kleren, andere make-up; we richten je flat opnieuw in. Alles.’

‘Ik moet inderdaad eens naar de kapper,’ gaf ik toe. En belangrijker, de woonkamer moest nodig een lik verf hebben. Als ik gewoon mijn mond hield, was de kans groot dat ik twee gratis schilderhulpjes aan dit lijstje overhield. Dat was winst. ‘En daarna?’

‘Sportschool,’ verklaarde Em, waarop een hoop gekreun volgde. Ze pakte de pen van Matthew af en schreef het op. Ik had dit punt twee flessen geleden al geprobeerd van tafel te vegen. ‘Geen discussie mogelijk. Het is belangrijk; je bent nu nog mager en zo, maar je komt niet met je luie kont van de bank tenzij je dat van iemand moet en op een dag word je wakker en ben je dik. Geloof mij maar, je gaat je fantastisch voelen.’

‘Mijn luie kont naar zo’n afschuwelijke zweettent slepen vol afschuwelijke zweterige mensen die me bekritiseren omdat ik het niet langer dan tien minuten op de loopband volhoud zonder te struikelen en me vervolgens zestig pond per maand rekenen voor de lol die ik eraan beleef?’ Het was een smoes die ik mezelf al vele jaren voorhield. Helaas leek het erop dat ik zelf veel makkelijker te overtuigen was dan Emelie.

‘Dan geen sportschool, maar lichaamsbeweging blijft wel op de lijst staan, dame.’ Ze maakte een beslist gebaar. ‘Geen tegenspraak. Dat is de regel. Je kunt niet met de lijst in discussie.’

‘Nee, geen discussie mogelijk,’ viel Matthew haar bij. ‘We zijn nu bij punt drie. Iets extreems doen.’

‘Ik geloof dat ik het wat fijner zou vinden…’ Ik moest even stoppen omdat ik de hik had. ‘… als al die punten wat specifieker waren. Dit punt kun je op zoveel manieren uitleggen. En wat ik als te extreem beschouw, is misschien volkomen normaal voor hem.’ Ik wees met mijn glas naar Matthew. Waarom was mijn arm ineens zo zwaar?

‘Laten we het daar niet over hebben,’ zei hij hoofdschuddend. ‘Laten we eerlijk zijn, ik heb een paar vreselijke dingen gedaan met een paar vreselijke mensen.’

‘Het betekent bungeejumpen of skydiven of zoiets.’ Em probeerde terug te keren naar het onderwerp. ‘Niet naar Australië verhuizen of je hoofd kaalscheren.’

Bungeejumpen. Echt? Ik begon de geldigheid van deze lijst in twijfel te trekken.

‘Dus ik moet binnen twee weken mijn hoogtevrees overwinnen en gaan bungeejumpen?’ Ik liet mijn hoofd op de tafel zakken. Bah. Hij plakte. ‘Dat valt niet mee.’

‘Het is ook niet de bedoeling dat het makkelijk is.’ Matthew trok mijn hoofd aan mijn paardenstaart omhoog. ‘Het is bedoeld om je te laten inzien waartoe je in staat bent.’

‘Ik dacht dat het de bedoeling was dat het leuk zou zijn?’

‘Het wordt ook leuk,’ zeiden ze in koor.

Ik en hoogtes waren geen combinatie die je leuk kon noemen. Het stond gelijk aan de behoefte aan incontinentieluiers en therapie. Ik kon niet eens de achtbaan in Alton Towers in zonder me eerst klem te drinken. Wat me overigens gefronste wenkbrauwen opleverde. Geen betere manier om erachter te komen dat je geen alcoholische drankjes mee mag nemen naar een pretpark dan overgeven in de Oblivion.

‘En je komt er duizend keer sterker uit,’ zei Em. ‘Bovendien ben jij degene die zei dat je het allemaal achter de rug wilt hebben voor de huwelijksdatum van je vader, niet wij.’

Mijn vaders bruiloft was over twee weken, en ik moest iemand hebben om daar mee naartoe te nemen. Het was uitgesloten dat ik alleen zou gaan, zodat mijn valse tante Beverley me kon vragen waar mijn vriendje was en vervolgens zou uitweiden over de drie fantastische kinderen van mijn nicht. Ik wist zeker dat zij degene was die mijn grootmoeder op haar sterfbed had verteld dat ik lesbisch was. Maar ik had die tijdslimiet bij het tweede kladje van de lijst gesteld toen er nog op stond ‘elke dag van de maand hoge hakken dragen’ en ‘leren koken’, en toen stond er nog niet op dat ik mijn leven moest wagen om mijn vrienden te plezieren. Misschien was het het gemakkelijkst om gewoon maar een mannelijke prostitué in te huren voor de bruiloft. Misschien zouden we wel verliefd op elkaar worden. Misschien werd het een prachtig verhaal om later aan onze kinderen te vertellen. Misschien liep ik wel een enge ziekte van hem op en zou ik niet eens kinderen kunnen krijgen. Hmm. Misschien moest ik me toch maar aan de lijst houden.

‘Nou, wat is nummer vier?’

‘Die is echt geweldig,’ zei Emelie. ‘Een man zoeken om mee te nemen naar de bruiloft van je vader. Dat moet echt gebeuren.’

Ik had er al half en half aan gedacht om fotograaf Dan te vragen, maar ik liet het toch maar op de lijst zetten. Het had me een hele zak Kettle Chips gekost om haar voorstel voor anonieme seks met een onbekende man te veranderen in een date met een man zonder fysiek contact, dus ik zou mijn mond houden. En dat zou nog steeds gelden als het Dan was, of niet soms? Het zou technisch gesproken nog steeds een man zijn die ik mee kon nemen naar de bruiloft.

‘Punt vijf. Doe iets waar Simon op tegen zou zijn,’ verklaarde Em. ‘En je mag niets dubbel laten tellen, zoals bungeejumpen. Het moet iets totaal anders zijn.’

‘Ik laat bungeejumpen dubbel tellen met punt vijf, mezelf een doodschrik bezorgen. Daar is hij vast op tegen.’ Ik dacht even na. Simon was niet zo’n vriend die er strikte regels en beperkingen op na hield. Als er al iets was wat hij niet wilde, was hij te lui om me ervan te weerhouden, en er was niets wat ik ooit zo graag had gewild om de proef op de som te nemen. Behalve…

‘Ik wil een tatoeage.’ Ik pakte het servetje en schreef het op de lijst. ‘Simon haatte tatoeages. Ik heb een keer met een model gewerkt dat zo’n schitterende kersenbloesem op haar rug had, en sinds die tijd heb ik die ook gewild, maar ik heb het nooit laten doen voor het geval hij het niet mooi vond.’

‘Zie je wel? Dit is echt een geweldig idee.’ Matthew hief zijn glas met meer succes dan Emelie voordat hij ‘tatoeage’ op het servetje schreef. ‘Gefeliciteerd, je krijgt een tatoeage.’

‘Zes,’ riep hij. We waren schaamteloos dronken, midden op de dag. Het kon me niets bommen, ik had echt een rotdag achter de rug. ‘Koop iets gruwelijk duurs en zelfzuchtigs voor jezelf.’

‘Zoals een Vespa-scooter waar je één keer op rijdt?’ vroeg ik zo onschuldig mogelijk. Mijn haar woog zwaar. Ik moest stoppen met drinken.

‘Precies, zoals een Vespa waar je maar één keer op rijdt. Ik voel me niet schuldig. Denk eens aan al het geld dat je nu niet hoeft uit te geven aan verjaardags- en kerstcadeautjes. En uitstapjes naar die stomme familie van hem. Huwelijkscadeaus voor zijn stomme vrienden. Je hebt na een verbroken relatie het volste recht om iets te kopen wat louter en alleen voor jezelf is.’

‘Mag ik ook iets voor mezelf kopen?’ vroeg Em.

‘Nee,’ antwoordde Matthew. ‘Jij bent al ontzettend zelfzuchtig.’

‘We gaan verder,’ zei ik snel. ‘Wat nog meer?’

‘Ik vind nog steeds dat je die brief moet schrijven.’ Em was te dronken om zich nog iets van Matthews beledigingen aan te trekken. Godzijdank. ‘Ik weet dat we het van de vorige lijst hebben geschrapt, maar ik vind het een goed idee. Daarmee sluit je het af.’

‘Best.’ Ik gebaarde dat ik me overgaf. ‘Ik zal die rottige brief wel schrijven.’ Eigenlijk wilde ik dit niet doen. Waarom zou ik op een fijne avond precies datgene oprakelen wat de rest van deze lijst juist moest onderdrukken? Ik moest over Simon heen komen, niet boven fraai postpapier zitten snikken omdat hij niet meer van me hield. Maar als het op de lijst stond, zou het gebeuren. ‘Oké, ik mag het volgende punt kiezen. Ik wil reizen.’

‘Dat mag je.’ Em kwam plotseling overeind en stond niet echt stevig op haar benen. ‘Ik moet plassen.’

‘Die is leuk.’ Matthew pakte de pen terug toen ze met de elegantie van een dronken giraf van haar plekje achter de tafel klauterde en naar de bar toe strompelde. ‘Je mag reizen, maar dan wel naar een plek waar je nog nooit bent geweest. Waar wil je naartoe?’

‘Kunnen we dit als een van de vagere plannen beschouwen?’ De ene bestemming na de andere tuimelde door mijn hoofd. Er waren zoveel mogelijkheden. ‘Ik heb per slot van rekening maar twee weken de tijd. En ik gok dat Milton Keynes niet telt.’

‘Je moet wel ergens heen waar je een paspoort nodig hebt,’ stelde hij. ‘Dat is de enige vereiste. Je moet een stempel in je paspoort halen.’

Vanuit een vliegtuig een gewisse dood tegemoet springen was één ding, maar binnen twee weken reizen naar een plek waar je je paspoort voor nodig had? Dat was belachelijk. En ook wel spannend… ‘Hoe moet ik dat klaarspelen?’ wilde ik weten, in de hoop dat hij met een bruikbaar voorstel kwam, waarbij we niet dronken op een veerboot naar Noorwegen zaten.

‘Ik weet het niet, kun je niet ergens in het buitenland werk krijgen?’ Hij haalde zijn schouders op. ‘Reizen is niet moeilijk.’

De waarheid was dat ik zoveel internationale opdrachten had laten schieten, dat mijn lankmoedige en grofgebekte agente Veronica ze niet meer aan me voorlegde. Niet dat er te weinig werk was of te weinig vraag naar mijn talenten (ik hoefde niet bescheiden te doen, ik was dronken), maar ik vond het altijd vreselijk om ver van huis te zijn en Simon alleen thuis te laten. Wat ik nu echt heel stom vond. Misschien kon ik haar even bellen. Dat kon geen kwaad.

‘Ik heb iets bedacht terwijl ik op de wc was,’ riep Em verrukt, en ze kroop over Matthew heen om bij haar zitplaats te komen. ‘Je moet een vibrator kopen.’

Ik had al rode wangen van al die drank, maar ik voelde nu dat ik van top tot teen kleurde. Hoe wist zij dat ik die niet had?

‘Hoe weet jij dat ze die niet heeft?’ vroeg Matthew. Ik was voor een deel blij dat hij mijn gedachten had gelezen, maar een ander deel was nogal geschokt dat hij niet flauwviel van schaamte. Hij moest erger dronken zijn dan ik had gedacht.

‘Geloof mij maar.’ Em schudde haar hoofd. ‘Die heeft ze niet. Nee toch?’

‘Die komt niet op de lijst,’ zei ik. ‘Echt niet.’

‘Kies jij dan maar wat,’ zei ze, en ze liet zich achterover op haar stoel vallen. ‘Ik ben helemaal leeg. Of dronken. Of dronken en leeg.’

Ik wist dat ze nog zat te mokken omdat ze haar zin niet had gekregen met die wip met een onbekende man, maar dat idee was uitgesloten. Ik wilde me best bereidwillig opstellen, maar ik ging niet voor de eerste de beste kerel mijn broek laten zakken. Ik was er zelfs vrij zeker van dat ik voorlopig voor niemand mijn broek zou laten zakken. God, wat was dit deprimerend. Misschien moest ik toch nog maar eens bekijken of ik geen vibrator nodig had.

‘Wat dachten jullie van contact opnemen met mijn eerste liefde?’ stelde ik voor. ‘Dat zou leuk kunnen worden. Ik was op mijn vijftiende tot over mijn oren verliefd op een jongen, en toen ging hij verhuizen. Dat zou een goede leerervaring zijn, toch?’

Em zat nog te pruilen, maar Matthew keek belangstellend. ‘Ik vind het wel een goed idee,’ verklaarde hij na een paar slokken wijn. ‘Dat zou de cirkel rondmaken. Daarmee toon je aan dat je een leven had voordat je die lulhannes tegenkwam, en dat je leven na hem gewoon weer doorgaat.’

‘Ik vind het niks,’ zei Emelie, maar het was te laat. Het stond al op de lijst.

‘Goed,’ zei Matthew en hij telde op zijn vingers af: ‘We hebben een totale make-over, lichaamsbeweging, bungeejumpen of iets soortgelijks, een tatoeage, een date regelen voor de bruiloft, iets stuitends kopen wat geen vibrator is, een brief schrijven aan de lulhannes…’

‘Moeten we hem zo blijven noemen?’

‘Ja,’ zeiden ze tegelijk.

‘Iets kopen, ergens naartoe gaan waar je nog nooit bent geweest, je eerste liefde opsporen…’

‘En hem een flinke beurt geven.’

Ik sproeide de wijn uit over tafel.

‘Emelie, hiermee doe je de zaak geen goed.’ Matthew keek ontsteld. ‘En dat is nummer negen.’

‘Het moeten er tien zijn,’ zei ik. ‘Negen kan niet.’

‘Je bent een dwangmatig monster,’ antwoordde hij. ‘Goed. Nog een dan.’

We keken elkaar aan en mijn hersenen kraakten. Gitaar leren spelen. Aan een reality-programma meedoen. Met dolfijnen zwemmen. Een marathon lopen. Met iemand uitgaan van elk onderdeel van de krijgsmacht. Een wip maken met een jongen uit een band. Een huisdier nemen. Liefdadigheidswerk doen. Jemig, ik werd echt wanhopig. Voordat Matthew of ik een voorstel kon doen, verbrak Emelie de stilte.

‘Je moet een overtreding begaan.’ Haar ogen schitterden. ‘Dat moet je doen.’

‘Doe niet zo bespottelijk.’ Ik keek niet eens op van mijn heerlijke, overheerlijke wijn. ‘Ik ga de wet toch zeker niet overtreden.’

‘Nou…’ zei Matthew rustig.

‘Ach, hou toch op.’ Ik keek hem kwaad aan. ‘Ik overtreed geen wet. Heb ik ook nooit gedaan. Ik rij zelfs niet harder dan toegestaan. Dat weet je.’

‘En dat is nou net de reden waarom je dit gaat doen,’ zei hij, en hij noteerde het onderaan op het servetje. ‘Geweldig.’

‘Ik kan niet geloven dat je hiermee instemt.’ Ik wreef uit ongeloof in mijn ogen, en ook om beter te kunnen focussen. ‘Serieus? Matthew?’

‘We staan vlak voor de geboorte van een geheel nieuwe Rachel Summers,’ antwoordde hij, waarbij hij theatraal met de lijst wapperde om de totaal niet natte inkt te laten drogen. ‘De kan-mij-het-bommen, criminele en internationale playgirl Rachel Summer.’

‘Vergeet de tatoeages niet,’ hielp ik hem herinneren. ‘Als ik dan toch crimineel word, komen die tattoos in de gevangenis goed van pas.’

‘Dit wordt zo ontzettend leuk.’ Emelie prikte in de laatste zak chips. ‘Zo. Ontzettend. Leuk.’

Ik pakte het servetje van Matthew af en bekeek het zorgvuldig voordat ik het in mijn tas stopte. Waar was ik aan begonnen?

‘Voor mij of voor jullie?’

Matthew keek naar Em, die enige moeite had om haar blik scherp te stellen en me recht aan te kijken.

‘In elk geval voor ons,’ zei hij, en ze knikten allebei. ‘In elk geval voor ons.’

Toen Emelie de laatste druppels wijn rechtstreeks uit de fles had gedronken, waren we het erover eens dat dat een teken was om op te stappen. We hielpen elkaar overeind, ik probeerde zo stevig mogelijk op mijn benen te staan, daarna liepen we in iets wat op een rechte lijn moest lijken de pub uit en knipperden tegen het felle middaglicht. Ik keek omhoog naar de hemel omdat ik niet echt begreep waarom het niet donker was. Ik was al eeuwen op. Het was een tijd geleden dat ik overdag dronken was geweest, maar ik had het afschuwelijke gevoel dat het ergens een begin van was, en niet een eenmalige gebeurtenis. Ik had ook het afschuwelijke gevoel dat ik moest overgeven.

Tegen alle verwachtingen in lukte het ons om in één keer naar huis te strompelen en neer te vallen op de bank. Binnen vijf minuten waren Em en Matthew van de wereld. Ik zat in het midden, met Emelie snurkend als een gek op mijn schouder en Matthew opgekruld tegen de leuning met zijn voeten op mijn schoot, en staarde in de spiegel tegenover me. Er was niets veranderd. De bank was nog steeds rood, mijn grootmoeders spiegel hing nog steeds boven de haard en er moest nog steeds iets gedaan worden aan die vochtplek in de hoek van de kamer. Er was niets veranderd, maar alles was anders.

Ik wurmde me tussen hen uit en liep op mijn tenen naar de keuken om water te drinken. De glazen stonden nog steeds in de kast, de koude kraan was nog steeds niet koud genoeg. Ik dronk een glas water tot de bodem leeg, vulde nog een glas en leunde tegen het aanrecht. In de pub had alles er goed uitgezien. We hadden mijn lijst om over na te denken, vissticks om te eten en, het belangrijkst, wijn om te drinken. Maar nu ik thuis was… nu was het echt. Om de een of andere reden had ik half en half verwacht dat Simon gewoon op de bank naar Final Score zou liggen kijken met een zak Doritos, zoals elke zaterdag. Maar hij was er niet. De flat was leeg. Zoals voortaan altijd. Toen die gedachte had postgevat, voelde ik het water in mijn maag onmiddellijk weer omhoogkomen.

Gelukkig was de flat zo klein dat ik binnen een tel in de badkamer was. Er zijn maar weinig dingen in het leven waar ik zo de pest aan heb als aan overgeven, wat een van de redenen was waarom ik nooit zoveel dronk. Ik zette me schrap tegen de wastafel, waste mijn gezicht en keek naar mezelf in de spiegel, in een poging mezelf ervan te overtuigen dat de hete tranen op mijn gezicht gemakkelijk te verklaren waren door het feit dat ik zojuist had gebraakt.

‘Zo is het genoeg,’ zei ik stilletjes tegen mezelf. Ik mocht dan dronken zijn om vier uur op een zaterdagmiddag, maar ik wilde niet dat iemand hoorde dat ik in mezelf praatte. ‘Geen tranen meer.’

Toegegeven, dat was een bewering die veel geloofwaardiger klonk als het over een fles babyshampoo van Johnson & Johnson ging, maar ik moest ervoor zorgen dat ik het zelf geloofde. Ik zou geen tranen meer verspillen aan iemand die me met een briefje had achtergelaten. Ik liet me niet ziek maken door iemand die dacht dat hij vijf jaar in minder dan vier zinnetjes kon afdoen. Ik liet mijn hart niet breken door iemand die erop trapte en tegelijk ook meteen maar mijn tandpasta meenam. Ik was er klaar mee. Ik liep terug naar de woonkamer, kroop in de leunstoel en schudde mijn hoofd bij het zien van het Dronken Duo. Het was kennelijk voor allebei een zware dag geweest. Ik haalde zonder hen wakker te maken de to do-lijst uit mijn tas en las hem nog eens door. Ik zou geen van die dingen ooit gaan doen. In al die negenentwintig jaar zou ik er nooit over gepiekerd hebben die te doen. Ik was niet zo’n meisje dat dit soort dingen deed, maar ondanks mezelf vroeg ik me af wat voor meisje dat wel zou doen.

En ondanks mezelf vond ik het best een beetje spannend om daarachter te komen.